dzień - 2

Czwartek odchodzi. Jeszcze tylko nocy zapali kilka gwiazd, księżycowi poprawi srebrną aureole i odmelduje się w przeszłość. 
Dzień to był jak co dzień. Nawet w tym szczególnym czasie codzienna rutyna wpisuje się w mijające godziny.
Mój kawałek podłogi to 35 metrów kwadratowych i dwa okna. Ograniczenia trwają już kilka dni i co miałam zrobić już zrobiłam, a ja jakoś nie potrafię na zadzie bezczynnie siedzieć, więc wyszukuję co by tu jeszcze.... zrobić. 
Znalazłam! 
Poukładałam rzucone byle jak dechy (bo to remont na poddaszu jest) i przy okazji stanęłam na jedną z nich. A co! A to, że gwóźdź był, podeszwa przyjęła go ciepło i pozwoliła przejść dalej. Paluch wielki był mniej gościnny i przesłał do mózgu swoje niezadowolenie. AUUUU ! Zgodziłam się z nim, że to świństwo! Na lekkim wnerwie obmyłam palucha, wodą utlenioną potraktowałam obficie, plastra nakleiłam i dokończyłam układanie dech. Teraz leżą grzecznie przytulone do muru domu i już mnie ich bałaganiarstwo nie wkurza! 
Rodzina Córy też wyszła na powietrze (a mamy kawałek odgrodzonego i własnego podwórka, a co!) i turniej rycerski, a może i bitwę pod Grunwaldem (w pigułeczce) poczynili. 
Walka była zacięta, ale honorowa, a gdy już sił brakło, poszli na kolację, którą w zgodzie wielkiej spożyli! 

A ja? A ja siedzę, wklepuję i się zastanawiam..., co ja jutro będę robić? że obiad, to wiem, a co z resztą czasu?  

I coś mi zaświtało! A może by tak codziennie jedną fotkę strzelić? Ale żeby nie było za łatwo, to..., musi być zrobiona w domu i najwyżej w zarodzie. Fota powinna w sobie coś mieć, choć na razie nie wiem co. 
Na pewno musi przedstawiać tylko to, co w zasięgu ograniczenia! Hmmmm, no to mam co robić! MYŚLEĆ! 
Czy mi aby nie odbija? No dobrze, może trochę. 
A ten aniołek, co to zaczyna post, to mój Aniołek Stróż, com go dostała do Córy na urodziny i on będzie zasiadał jako pierwszy w każdym poście. 
że to trochę infantylne? A co tam, w takich czasach trzeba swojego Anioła Stróża wziąć na krótko, bo a nóż gdzieś się zaszwendaczy i może być bieda. A tak, pod ręką! 
Ta Wredota w koronie nęka nadal. Coraz więcej ludzi zarażonych, co raz więcej na kwarantannie. Miejmy nadzieję, że te puste ulice miast i wsi, może choć trochę zniechęci sukinkota i zwolni bieg. 
I tak kończę czwartek. To był dla nas w miarę spokojny dzień i oby dalsze takie były i nasze i wszystkich innych. 
Spokojnej nocy wszystkim!